Dank je wel dat je dit leest! Elke nieuwsbrieflezer helpt ons een stap dichterbij het laten uitkomen van onze droom: dit boek uitgeven en zo mensen bewust maken van de schade die social media ongemerkt is gaan doen aan iedereen, en vooral jongeren.

Arnoud

Deze week was dé week. Nadat we dit project veertien maanden geheim hadden gehouden, hebben we eindelijk de wereld verteld over Ping! En hoe!

Eerder deze week zat ik in Met Nerds Om Tafel, om te praten over autisme - maar ik opende met het nieuws dat Ping! eraan zit te komen. Die aflevering kun je hier terugluisteren.

Ook in de Tweakers Podcast praatte ik over Ping! Daarin hoor je onder meer waarom ik elke keer ga douchen na het maken van een TikTok-filmpje. Die aflevering staat hier.

Daarover gesproken: je kunt vanaf nu filmpjes van ons vinden op TikTok en Instagram. Ironisch? Natuurlijk, maar we moeten zijn waar ons publiek is. En op welke mensen kunnen we meer impact hebben dan op mensen die ons tegenkomen op sociale media?

Dit was een fantastische week. In totaal hebben we met de podcasts en de video's nu al tienduizenden mensen bereikt. En we zijn net begonnen!

Sarah

Is een boek ooit af? Je moet een keer een punt zetten, maar nu is de tijd van nalezen. Ik ben er met de botte bijl doorheen gegaan. Less is more, en dat geldt zeker voor de tekst van een boek. Of, zoals je als schrijver moet zeggen, schrijven is schrappen. Maar zo hier en daar moeten er ook dingen bij.

Heb jij ooit op vakantie filmpjes gemaakt voor TikTok? Ik nog nooit, maar eens moest de eerste keer zijn, en dit was voor een goed doel. Twee van de hoofdpersonen van Ping! zijn Harry Potter-fans, net als ik. En toen ik in Schotland... nee laat maar, waar ik was ga je vanzelf zien. Het was spannend om te doen en ver buiten mijn comfortzone, maar we doen het ook wel ergens voor.

Oh, en dan nog wat. Voor dit boek posten we dus Reels en TikToks. We zouden toch niet... net als de hoofdpersoon van het boek... de hele tijd gaan checken hoe onze posts op social media het doen? Nee toch? Niets menselijks is ons vreemd - en dat heeft meer tijd opgeslokt dan we eigenlijk wilden. Dat voelde stiekem nu extra vies.

Arnoud

Project 000. Zo heette het. Die naam was om de map bovenaan te laten verschijnen op mijn scherm natuurlijk. Dat boek was geen geheim project. Ik praatte er bijvoorbeeld hier over.

Het was een jaar na mijn eerste boek I Love/Hate Smartphones uit 2015. Als je een boek maakt, vragen mensen altijd naar een opvolger. Dat vond ik maar saai. Bovendien: non-fictie was voor mij maar een opstapje naar het scheppen van een heel eigen wereld. Ik wilde een sci-fi-roman gaan schrijven.

"Want het is een boek dat als dag en nacht zal verschillen van ‘I love/hate smartphones’. Het is zo’n groot verschil dat je denk ik nauwelijks zal herkennen dat het allebei van mij komt. Het is namelijk fictie. Het wordt een verhaal, met hoofdpersonen en een plot. Ik ben er nog niet helemaal uit welk genre het zal zijn, maar voorlopig lijkt het erop dat in de richting gaat van science-fiction.
Ik wil nog niet zeggen waar het over gaat – ik moet nog wel iets geheim houden natuurlijk . Het speelt zich af in (een variant op) Nederland, in 2037. Met wat kleine tweaks aan de maatschappij om mijn verhaal te dienen. Maar nog niets is zeker, alles kan nog veranderen."

Alles kan nog veranderen en dat is gebleken. Ik ging er enthousiast mee aan de slag. Ik maakte karakters, ik schreef, ik herschreef en toen.... Het verhaal over Project 000 is nog lang niet klaar. In de volgende nieuwsbrief vertel ik meer over waar het misging en waar Project 000 over zou gaan. Stay tuned!

Deze nieuwsbrief is net geschreven. Echt? Ja, echt. Hij stond al een week klaar, maar toen we op verzenden zouden gaan klikken, bleek hij helemaal verdwenen. Weg, foetsie kwijt.

En nu weten we: we hebben kennelijk geen back-up voor onze nieuwsbriefteksten! Dat is opvallend, want voor de rest hebben we dit project van alles gebackupt: onze communicatie, onze karakteromschrijvingen en uiteraard de tekst van het boek zelf.

Het feestje was maandag, toch voelt het deze woensdagochtend pas of de kater is gekomen. Als een karikatuur van een student na een heftig feest sleur ik mezelf met hoofdpijn naar de ontbijttafel.
Ik schrik me wild van mijn ringtone, moet ik serieus op zo’n ochtend het geluid zo hard hebben staan?
Op het scherm zie ik een video-oproep van Gavin. Ik druk hem snel weg. Dit trek ik echt niet deze ochtend.
Na mijn eerste slokken koffie belt hij opnieuw, en dus druk ik toch maar op de groene knop. Op mijn scherm verschijnen Gavin en Skylar allebei, en zij staan duidelijk al áán.
'En, en, en, heb je al robots leren bouwen? Heb je al nieuwe video’s gemaakt? Hoe ziet jouw robot eruit, als een meisje of een jongen?'