Is een boek ooit af? Je moet een keer een punt zetten, maar nu is de tijd van nalezen. Arnoud is er met de botte bijl doorheen gegaan. Er verdwenen meer dan duizend woorden. Less is more, en dat geldt zeker voor de tekst van een boek. Of, zoals je als schrijver moet zeggen, schrijven is schrappen.

Daarnaast zijn er nu AI-tools die een boek voor je kunnen lezen. En dus hebben we ChatGPT en Gemini het boek laten lezen. Het is duidelijk niet hetzelfde als een mens die het leest, maar de opmerkingen kunnen nog steeds waardevol zijn. En het is leuk om feedback te krijgen natuurlijk.

We hebben nog steeds geen uitgever. Wel is er veel gebeurd. Arnoud heeft de eerste Insta- en TikTok-filmpjes gemaakt. Dat is onwennig voor ons allebei. Sarah heeft op een vakantiebestemming beeldmateriaal opgenomen voor Harry Potter-themed video's - twee van de hoofdpersonen zijn Harry Potter-fans. Spannend om te doen. Dat is buiten onze comfortzone, maar het is óók heel leuk. En we doen het ook wel ergens voor. Dit boek móet er komen en zal door dingen als deze filmpjes hopelijk zijn weg vinden naar een groot publiek.

CU2. Je moet echt een behoorlijke boomer zijn om dat te hebben gebruikt. Het was populair begin deze eeuw onder jongeren. Kon je lekker invullen wat je favoriete kleur was, of in welke Pokémon je je het meest herkende.

Daarna kwam Hyves, met zijn respect en krabbels. We krabbelden ons helemaal suf. Een paar jaar later volgde Facebook. Wat overeen kwam: het ongebreidelde enthousiasme. Iedereen kon iedereen vinden, en we zouden er allemaal beter van worden. De toekomst zag er zonnig uit.

Intussen weten we wel beter. Het heeft lang geduurd, maar intussen is er veel meer aandacht voor de negatieve kanten van sociale media. Rond 2010 kwam er aandacht voor de bubbel: het idee dat door algoritmes je alleen zag waar je het toch al mee eens was. Het internet als echokamer. Bijna tegelijk kwam het idee van de smartphonezombie. Mensen die alleen maar op hun smartphone zaten en daardoor als een zombie over straat gingen.

Maar dat soort waarschuwingen drongen niet écht door. Het tech-enthousiasme was te groot. Misschien had dit boek tien of vijftien jaar geleden moeten verschijnen. Aan de andere kant: hadden wij toen door welke kant het op zou gaan? Misschien dachten we dat het allemaal wel mee zou vallen?

Whoops! We stonden perplex, zo zou je kunnen zeggen. Sarah vulde de prompt in op Perplexity.ai: wat weet je over Sarah Sporken? En daar stond het: GZ-psycholoog en auteur van het boek Ping! Maar het was nog geheim!

Geheim voor de buitenwereld ja, maar zoekmachines zien veel. Die hadden de site arnoudensarah.nl geïndexeerd. En via die zoekmachines kwam die info in AI-modellen terecht die op het web kunnen. Ook ChatGPT wist het inmiddels. En dus kon iedereen dingen vinden over het boek dat wij nog eventjes onder de pet wilden houden.

De site hebben we snel offline gehaald. Anderhalve week later waren AI-modellen het alweer grotendeels vergeten. Arnoud had weer keurig in zijn hele leven maar één boek geschreven en over Sarah wisten ze niks, tenzij je er specifiek naar vroeg. Pfjoe. Dit hoeft niet veel langer geheim te blijven, maar dat het nieuws over Ping! zou uitlekken via chatbots, is natuurlijk niet de bedoeling.

Uit hoofdstuk 1:

"Het laatste dat ik zong voor een ‘publiek’ was toen we de rollen moesten verdelen voor de eindmusical van groep 8. Het was niet bepaald een luchtige musical. Het ging over vijf kinderen die een boot besloten te ‘lenen’ en daarmee op de zee gingen varen. Ze ontdekten toen allemaal dingen die op zee gebeurden, zoals walvisjacht, smelten van de ijskappen en allemaal plastic afval. Uiteindelijk verging hun boot.

Het was een kindermusical, dus natuurlijk werden ze wel gered: de reddingsbrigade kwam precies op tijd. Ik had pas jaren later door hoeveel invloed Amara had op dat script, want al die thema’s zijn héél erg Amara.

'C…', zegt ze, en ze scrollt door. En dan ‘ooooooh’, en ze klapt kort achter elkaar in haar handen. Dan brengt ze haar hand naar het scherm. 'Kijk Em, deze móeten we doen, dit moet moet moet.' Ze staat te springen terwijl ik naar het scherm kijk. En ze heeft gelijk: dit is één van onze liedjes, deze móet. 

Met een bezwete rechterhand pak ik de blauwe microfoon van degene die net Wannabe heeft gezongen. De oudere vrouw van rond de veertig geeft me nog een knipoog en zegt ‘good luck’. Was dat een Limburgs accent? Ik laat een ‘thanks’ horen, al klinkt die piepender dan ik van plan was."